Schatje, je wordt papa!

9 maanden geleden, ik herinner me dit moment nog als de dag van gisteren.

Ik kwam heel laat thuis, van een geweldige mooie werkdag. Het was de dag van ons Life Changers event in Friesland.

Deze hele dag stond al in het teken van liefde, verbinding, groei en transformatie.

Na 1,5 uur rijden kwam ik rond middernacht thuis.

‘’Hee, slaap je nog niet?’’ Nee, ik wilde op jou wachten, zij mijn vriendin. Het volgende wat zij zei was..

‘’Doe je ogen eens dicht. Oke, doe maar open..’’

Meen je dit? Wat betekent dit?

Ik keek weer naar ‘zo’n test ding’ die ik de afgelopen tijd wel wat vaker had gezien maar deze keer was het ander.

‘’Schatje, je wordt papa!’’

Echt?! Meen je dit? Wow!! Serieus? Het was een stroomversnelling van gedachten en toen brak ik…

Wauw!! Ik dacht dat deze dag niet meer mooier kon worden maar dit nieuws overtreft alles!!

De weg ernaar toe

De eerste weken was ik vooral heel blij en gelukkig. Ik was zoooo trots dat ik dit nieuws met de hele wereld wilde delen!

Enkele weken of misschien zelfs een paar maanden later ging het steeds meer over praktische zaken. Althans, vooral Loesje, mijn vriendin, wilde van alles met mij bespreken.

”Heb je deze app al gedownload?
Lees dit artikel over de bevalling vast even zodat jij ook weet wat er allemaal gaat gebeuren.
Zullen we dit bedje nemen of liever die andere?”

En natuurlijk ging het ook over afspraken met de verloskundige, kraamhulp, babynamen en noem maar op.

Heel eerlijk?

Ik hoorde het wel allemaal maar het drong heel vaak niet tot me door, besef ik me achteraf.

”Het zou leuk zijn als je wat meer met me mee zou denken!
Jij wilt toch ook alles goed geregeld is?
Ik moet alles alleen doen.”

Alle leuke en liefdevolle berichten die we naar elkaar stuurden werden langzaam maar zeker vervangen door verwijten. Op een gegeven moment waren we vooral gefocust op wat er allemaal niet was, niet goed ging en waarom het eigenlijk helemaal niet meer leuk was.

Jij voelde je heel vaak eenzaam tijdens de zwangerschap.

En ik… ik had eigenlijk precies hetzelfde gevoel.

Ik verlangde ook naar samen, verbinding en liefde maar doordat de minder leuke gebeurtenissen zich inmiddels hadden opgestapeld lukt het mij totaal niet meer om jouw wereld te betreden.

De ommekeer was voor mij het moment dat jij super boos op mij werd omdat ik een werkafspraak had verkozen voor een checkmoment bij de verloskundige.

Ik was me op dat moment van geen kwaad bewust.

Vanuit de beste intenties had ik weloverwogen voor de werkafspraak gekozen. We hebben alle echo’s toch al gehad? Het is toch alleen maar even een snelle check van hoe het met jou en de baby gaat? 

Achteraf, geef ik je helemaal gelijk en had ik er gewoon moeten zijn. Voor jou, de baby en ons.

Nu besef ik me dat ik geen idee had wat het allemaal met jou deed.

Het grootste deel van de zwangerschap was voor mij meer een idee, een concept.

Rationeel wist ik dat ik papa ging worden…

Ik kon wel bedenken dat er veel aan het gebeuren was met jou maar emotioneel kon ik er niet/nauwelijks bij.

Na 7 maanden begon ik eindelijk wat meer te voelen. En dit kwam vooral omdat ik nu echt zag dat er ‘iets’ in je buik zat en door de eerst voelbare schopjes.

We waren elkaar flink verloren. Naast mijn onhandige acties hebben jouw hormoonschommelingen ook niet echt positief bijgedragen.

Samen was alleen. En als vader worden dit betekent dan wordt het nog een lange eenzame reis.

De dag dat alles veranderde

Ook nu zal ik gewoon weer heel eerlijk zijn… Dit was was op de dag van de bevalling zelf.

Inmiddels bijna een week na de uitgerekende datum en ik was maar weer gewoon aan het werk gegaan omdat we geen idee hadden hoe lang het nog zou duren.

En toen jouw telefoontje..

Schat, ik trek het niet meer en ze willen me helpen door mijn vliezen te breken.

DOEN, zei ik!Ik stap gelijk in de auto en kom naar het ziekenhuis.

En daar zat je.. met de verloskundige, je moeder en hulp vanuit het bevalcentrum, OLVG West.

Vanaf dat moment, waren we plotseling weer helemaal één!

Die zoen, de blik in jouw ogen…

Wat had ik dat gemist de afgelopen maanden. And so did you…

We gaan dit samen doen schatje. Jij kan dit, wij kunnen dit!

De reis tot en met de bevalling duurde zo’n 3 uur en voor mij waren het de mooiste 180 minuten van mijn leven.

Alles wat we tot nu toe hadden meegemaakt kwam samen. Alle oordelen in 1 klap vergeten en een verbinding waar geen speld tussen te krijgen was.

Samen ademen, samen bewegen, samen geluid maken, samensmelten, samen zijn.

Oh, en dat bad… geweldig!!

De volledige film staat nog steeds op mijn netvlies. De oerkracht van jou, de overgave aan wat er aan gebeuren was.

Ik volgde je in elke beweging.

9 cm ontsluiting…

”Schatje, ik kan niet meer en ik MOET nu gewoon persen!”

Inmiddels lag je voor de tweede keer in het bad en het was zo ver.

Ik zag aan alles dat dit het moment zou gaan zijn.

Die laatste 5 minuten waren niet normaal zo intens maar echt betoverend mooi!!

‘’Ik kan niet meer, schatje!!’’ Waarop wij met z’n vieren tegelijk antwoorden.. jawel jij kan dit!!

Nog 1 wee en dan zijn er er.

De blik in jouw ogen veranderde, je nam een diepe hap zuurstof en toen…

Daar was hij dan!!

Hangend over het bad met mn armen om de jouwe heen, de eerste blikken van onze kleine man.

Oh en vergeet het geluid van het ventje niet.

Jij brak, ik brak en het was huilen van geluk.

Daar is hij dan eindelijk.

Nu pas, voel ik het echt…

Ik ben papa! En ik hou zooooo ongelofelijk veel van jou kleine man en nog veel meer dan ik al deed van jou schatje.

Hoe het nu gaat met ons?

Niet normaal gewoon! Wat een liefde, begrip en vooral teamwork. Alsof we dit al jaren doen samen.

Oke, we hebben pas twee nachten gehad met z’n vieren, maar toch!

Het is het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt en absoluut Life Changing.

Rust

Wij houden onwijs veel van jou lieve Noa en we zijn ontzettend dankbaar dat je zo’n mooi en vooral kerngezond mannetje bent.

Noa, betekent overigens rust en dat voel ik.

Ondanks alle veranderingen en weinig slaap, voel ik rust..

Genieten

En nu snel weer de laptop dicht en lekker samen door zweven op die ene wolk.

Die roze.

Veel liefs,
Loesje, Jax, Noa en papa.